اونروز كه تبليغ فيلم عزت الله انتظامي "...و آسمان آبي" را توي تلوزيون ديدم،ياد فيلم روسري آبي رخشان بني اعتماد افتادم و هوس كردم يكبار ديگه ببينمش...رفتم خريدم و ديروز ديدم...عزت الله انتظامي و فاطمه معتمد آريا مقابل هم بازي ميكنند...سال 73 ساخته شده و فاطمه معمتمد آريا هنوز فنچ است،از اون فنچ تر باران كوثري ميباشد كه نقش خواهر فاطمه معمتد آريا را داره و تا وقتي كه اسمش را در تيتراژ آخر فيلم نديدم،نشناخته بودمش...
داستانش يكـــمي،خيلي كم،شبيه رمان جين ايرِ شارلوت برونته است...صاحبكاري كه خاطرخواه دختر زير دستش ميشه و كلي هم از دخترك بزرگتره و آخرش هم به هم ميرسند...جدا از اينكه اين قِسم داستانها را دوست ميدارم،عزت الله انتظامي در اين فيلم جور ديگري به چشمم مي آيد...تصويري كه از او در ذهن من و شايد بيقه همن سنهايم مي آيد،يك بابا يا بابابزرگ پير و سفيدموي خوشتيپ است كه با صداي و طرز بيان خاصي يك سري جملات عميق نصيحتگرانه را به طرف مقابلش ميگويد و شايد اسم گاو يا كمال المك هم چند باري به گوشمان خورده باشد و يكباري هم نصفه و نيمه اجاره نشينها را از تلوزيون ديده باشيم...اما توي اين فيلم يك جور ديگريست...با اينكه هم باباست،هم بابابزرگ،اما به طور خوشگل و دلنشين و هيجان انگيزي خاطرخواه ميشود و با همون صدا و طرز بيان خاص و صد البته چشمان پر اشك پيش دخترك اعتراف ميكند و آخرش هم تمام زندگي و سرمايه اش را رها ميكند و ميرود تا با دخترك زندگي كند...عزت الله انتظامي ِ اين فيلم دوست ميدارم،دقيقتر بگويم رسول رحماني اين فيلم را.
يك مزرعه گوجه فرنگي هم نيست نزديك خونمون بريم اونجا كار كنيم...!
چه جالب حتما نگاه میکنم .
پاسخ دادنحذف